DOI: https://doi.org/10.20883/ppnoz.2018.17 Fraza do cytowania: Otlewska A., Hackemer P., Menzel F., Drabik A. Subkliniczna niedoczynność tarczycy. Polski Przegląd Nauk o Zdrowiu. 2018;1(54):112–117. DOI: https://doi.org/10.20883/ppnoz.2018.17 Subkliniczna niedoczynność tarczycy jest jedną z najczęściej występujących endokrynopatii. Rozpoznanie można postawić na podstawie wyników badań laboratoryjnych, tj. obniżonego stężenia TSH w surowicy z towarzyszącym prawidłowym stężeniem fT4. Nieprawidłowościom w oznaczeniach hormonalnych mogą towarzyszyć objawy kliniczne, do których należą przede wszystkim: uczucie osłabienia, zła tolerancja zimna, suchość skóry oraz osłabienie pamięci.
U części pacjentów schorzenie to może przechodzić w jawną postać niedoczynności tarczycy. Możliwe jest również wycofanie się zaburzeń i powrót prawidłowej funkcji tarczycy. Niedoczynność tarczycy może prowadzić do rozwoju wielu chorób, w tym niezwykle ważnych z epidemiologicznego punktu widzenia – sercowo-naczyniowych, a także powikłań położniczych u kobiet ciężarnych. Do powikłań może również prowadzić subkliniczna niedoczynność tarczycy. Badany jest potencjalny wpływ niedoczynności tarczycy na występowanie chorób kości, niepłodność, rozwój zespołu metabolicznego czy przebieg chorób nerek. Ważna jest znajomość potencjalnych powikłań wynikających z zaburzeń funkcji tarczycy; istotne są również ich wczesna diagnostyka oraz wdrożenie terapii lewotyroksyną. Wskazania do leczenia są ustalane indywidualnie. Na decyzję o leczeniu mają wpływ wartość TSH, wiek pacjenta, obecność przeciwciał przeciwtarczycowych, występowanie objawów klinicznych niedoczynności tarczycy czy planowanie przez kobietę ciąży.
Słowa kluczowe: subkliniczna niedoczynność tarczycy, choroby sercowo-naczyniowe, leczenie lewotyroksyną, ciąża, zaburzenia metaboliczne.
|
|